SUEVI

I.

SUEVI

alii ab illis, qui in Germania et vulgô noti sunt; habitant trans Istrum, assiti Sarmatis; quibus Vannius a Druso Rex datus, quique inter Marisum et Cusum fluvios lcoati. Itaque mihtiâ plerumque sociati cum illis. Dio in Fragmentis. Vide B. Rhenanum Rer. Germ. l. 1. tit. Marcomauri sive Suevi et Gotthones, inter Marum et Cusum fluv. cum Notis Ottonis ICti p. 119. et tit. Suevi in Pannoniam p. 123.

II.

SUEVI

populi German. qui magnam illius partem tenuêre, Mechelburgiam, Pomeraniam, et Marchiam (per quam Suevus fluv. labitur) incolentes, sic a Suevone monte (Germaniam a Sarmatia separante, teste Solinô c. 23.) dicti. Lucan. l. 2. v. 51.

Fundit ab extremo flavos Aquilone Suevos

Albis, et indomitum Rheni caput. --

Claudianus de laud. Stilic. l. 1. v. 221.

Ut Suevus iam rura colat, flexosque Sicambri

In falcem curvent gladios. ----

Horum regio Suevia Tacito in Germ. c. 43. et Eutropio dicitut, vulgo Schwaben, multis et claris constans urbibus (quarum magna pars sunt liberae) olim ducatus amplissimus. In hac Danubium oritur, teste Ferrar. Baudrando Suevi populi fuêre Germaniae Septentrionalis sub Vindilis, et valde extensi, sub quibus 7. nationes fuêre, teste Brietiô, nempe Angli, Varini, Caviones, Deuringi, Eudoses, Huithones, et Suardones, ubi hodie Ducatus Megapolitanus et Pomerania. Caspar Peucerus credit Suevos totam illam oram Septentrionalem tenuisse, quam nunc incolunt Cassubii, Poloni ex parte, et Pomerani universi, ad Austrinum littus maris Balticl, quod Suevicum mare ab eis denominatum, ea in parte, ubi et flumen Suevi nomine, die Schwein, in mare influit. Hodie autem sunt in parte australi Germaniae, versus fontes Danubii, ubi provincia Suevia dicta. Suevorum cis Rhenanorum, quos cum Sugambris se dedentes, Augustus Caesar in Galliam traduxisle atque in proximis Rheno agris collocavisle legitur, meminit Dado in vita Eligii, l. 2. c. 3. tamquam ad dioecesin Turnacensem pertinentium. qui prion Andoverpensibus proximi ac maritimi, ut et Frisones, erant. Ex hac Germaniae Suevorum gente quidam patriô solô relictô, Alanis Vandalisque iuncti, Gallias intrârunt, circa A. C. 406. variisque ibi rgionibus vastatis, inde in Hispaniam transgressi, A. C. 409. Gallaeciâ et Lusitaniâ occupatis, Hermeticum Ducem suum, Regem creâtunt, qui obiit circa A. C. 440. Ei successêre Rechila, Rechiarius, Maldras, Frumarius, Remismundus, Theodomundus, Theodemirus, Miron et Eboricus: qui cum patri suffectus esset A. C. 583. ab Andeca, qui Mironis viduam duxerat, pulsus et in coenobium

detrusus est. Sed Leovigildus, Wisigothorum Rex, captô Tyrannô, regnum hoc suo iunxit, circa A. C. 585. Ioh. Gironus et Isidor. Chron. Mariana Hist. Hisp. Vide quoque B. Rhenanum Rerum Germ. l. 1. tit. Suevi in Hispaniam, cum Cl. Ottonis Notis p. 125. Fuit olim in Imperio Sueviae seu Alemanniae Ducatu unus exceleberrimis et amplissimis, e qua familia Conradus III. Frider. Barbarossa, Henricus V. Philippus III. Fridericus II. Imperiali fastigiô potiti sunt. Hi duces bonam Helvetiae quoque partem, Turoviam imprimis, dirionem Tigurinam in potestate habuêre, usque ad Henricum VI. Triplex autem Sueviae Ducum familia fuit, una cuius auctor Rudolfus Dux, e familia Habspurgica oriundus, quem Henricus III. Imperator Ducem Sueviae fecit, at hic mox Anticaesar electus, contra Henricum IV. perfidiae poenas luit. Itaque Henricus Friderico Comiti de Hohenstaufen Ducatum concessit, cuius stirps in Conradino, Napoli decollato desiit. Tum Rodolfus I. Imperator non Austriam solum, sed et Sueviam sibi vindicavit, filiisque illam Alberto, hanc Rudolpho concessit, A. C. 1283. Huic successit fil. Iohannes patrui caede infamis et demum Pisis monachus: cuius exstincti hereditatem crevêre patrueles. Leopoldus enim Alberti Imperatoris fil. Sueviam tenuit et Alsatiam, ab Helvetiis aliquoties victus. Frater Alberti Sapientis qui stemma propagavit. Ex huius posteris Maximil. I. Imperator bellum, ex foedere Suevico, cuius Fridericus III. auctor fuit, cum Helvetiis gessit acre, quod post 8. proelia his secunda, A. C. 1499. Basileae compositum, et A. C. 1511. foedus renovatum est, quod hucsque duravit, Spener. in Gen. fam. Austriacae. Stumpf. autem A. C. 1533. desiisse ait, d. Germ. l. 2. c. 39. Sacerdotes Suevici, cum Fridericus II. Imperator a Papa

excommunicatus esset, acriter Papae obniti et in tyrannidem atque avaritiam Pontificum invehi coeperunt: publice docentes, non esse iis id potestatis conceslum, ut Christianis sacrorum usu interdicant: non desiêrunt proin totô hôc tempore iis, more consuetô, defungi. Idem ibidem c. 29.